Canım sevgili dostlarım ve arkadaşlarım,
Bugün Şule' mi kaybedeli tam altı ay oldu.......... 2 Ocak-2 temmuz.....Bu süreyi nasıl geçirdiğimi ne siz sorun, ne ben anlatayım....
Evime bile dönmek istemiyorum.. Burada istanbul' da olmak , ona daha yakın olmak, her içimden geldiği an onun kabrini ziyaret edebilme duygusu beni buralardan uzaklaştıramıyor..
Çok yakın iki arkadaşımızın ayrı ayrı yerlerde çocuklarının düğünü var bu gece. İkisinden birini tercih etme şansımız olmadığından bu gece oralarda olmak zorundayız. Onun için sabahleyin kuaföre gittim. Anneminde herzaman gittiği Hakan bey. Grip olmuş... Müşterilerine bulaşmasın diye de maske ile çalışıyordu. MASKE......
Tam birbuçuk sene Şule' me bir zarar vermeyeyim diye yanında maske ile oturdum.... O maskeyi bugün karşımda görünce yine allak bullak oldum... Onun içinde bu duygularımı sizlerle paylaşmak istedim...Kendimi sokaklarda ağlayan ağlak kadınlardan biri olarakda gördüm..
Size birazda havadisler vereyim. Alp sınıfını geçti. Artık lise son öğrencisi oldu.. Babası ve Selen Ablası ile güzel bir düzen kurdular. Bu hayat düzenini mutlaka Şulem oralardan görüyor ve mutlu mutlu gülümsüyordur. Onun istediği buydu çünkü...
Şule'min evini , çok içimize sinen, genç bir çifte kiraladık. Orada mutlu mesut olmalarını dilemekten başka elimizden birşey gelmiyor.
Senelerdir Şule' me her konuda yardımcı olan, onun evdeki dostu olan Nafiye ise yine aynı evde çalışmaya devam ediyor. Ailecek hepimiz Nafiye' nin işsiz kalmaması için ne yaparız diye düşünürken , "acaba Nafiye bu eve gelecek olan kişilerle çalışmak istermi" diye düşünürken, bu teklifin karşı taraftan gelmesi bizi ayrıca mutlu ve huzurlu kıldı...Nafiye ise o evde çalışmaktan mutlu ama Şuşu'm ile olan hatıraları hep onunla beraber....Arada bir araya gelip sarılıyoruz birbirimize...
İşte böyle sevgili dostlarım.. Artık bu bloğa çok sık baktığınızı zannetmiyorum, çünkü kabahat bende, çok ara verdim. Elim gitmedi. Yapamadım... Ama bugün sizlerle paylaşmak istedim duygularımı...
Sağlıcakla kalın...
Alev Balta
