Canım sevgili dostlarım ve arkadaşlarım,
Bugün Şule' mi kaybedeli tam altı ay oldu.......... 2 Ocak-2 temmuz.....Bu süreyi nasıl geçirdiğimi ne siz sorun, ne ben anlatayım....
Evime bile dönmek istemiyorum.. Burada istanbul' da olmak , ona daha yakın olmak, her içimden geldiği an onun kabrini ziyaret edebilme duygusu beni buralardan uzaklaştıramıyor..
Çok yakın iki arkadaşımızın ayrı ayrı yerlerde çocuklarının düğünü var bu gece. İkisinden birini tercih etme şansımız olmadığından bu gece oralarda olmak zorundayız. Onun için sabahleyin kuaföre gittim. Anneminde herzaman gittiği Hakan bey. Grip olmuş... Müşterilerine bulaşmasın diye de maske ile çalışıyordu. MASKE......
Tam birbuçuk sene Şule' me bir zarar vermeyeyim diye yanında maske ile oturdum.... O maskeyi bugün karşımda görünce yine allak bullak oldum... Onun içinde bu duygularımı sizlerle paylaşmak istedim...Kendimi sokaklarda ağlayan ağlak kadınlardan biri olarakda gördüm..
Size birazda havadisler vereyim. Alp sınıfını geçti. Artık lise son öğrencisi oldu.. Babası ve Selen Ablası ile güzel bir düzen kurdular. Bu hayat düzenini mutlaka Şulem oralardan görüyor ve mutlu mutlu gülümsüyordur. Onun istediği buydu çünkü...
Şule'min evini , çok içimize sinen, genç bir çifte kiraladık. Orada mutlu mesut olmalarını dilemekten başka elimizden birşey gelmiyor.
Senelerdir Şule' me her konuda yardımcı olan, onun evdeki dostu olan Nafiye ise yine aynı evde çalışmaya devam ediyor. Ailecek hepimiz Nafiye' nin işsiz kalmaması için ne yaparız diye düşünürken , "acaba Nafiye bu eve gelecek olan kişilerle çalışmak istermi" diye düşünürken, bu teklifin karşı taraftan gelmesi bizi ayrıca mutlu ve huzurlu kıldı...Nafiye ise o evde çalışmaktan mutlu ama Şuşu'm ile olan hatıraları hep onunla beraber....Arada bir araya gelip sarılıyoruz birbirimize...
İşte böyle sevgili dostlarım.. Artık bu bloğa çok sık baktığınızı zannetmiyorum, çünkü kabahat bende, çok ara verdim. Elim gitmedi. Yapamadım... Ama bugün sizlerle paylaşmak istedim duygularımı...
Sağlıcakla kalın...
Alev Balta
Sevgili Alev Abla,
YanıtlaSilHaklisiniz, ben haftalardir bakmiyordum bloga, ama bugun icimden bir ses bakmami soyledi. Icimdeki ses hakliymis...
Sule Hanim gitti ama sevenleri, ozleyenleri burada. Ben de o kadar sik dusunuyorum ki onu...Hep sevgiyle aniyorum...
Basta size, sonra tum ailesine ve arkadaslarina tekrar tekrar sabir dilemekten baska bir sey gelmiyor elimden, ne yazik ki...
Sule Hanim sizin gibi bir ablasi oldugu icin cok sansliydi; yukarilardan eminim size de mutlu mutlu gulumsuyordur.
Sevgilerimle,
Asli
Her gün özlüyorum... Bıraktığı boşluk hiç azalmıyor... Kalbimiz kırıklarla, boşluklarla yamalı hayata devam etmeye çalışıyoruz işte...
YanıtlaSilAlev'cim, ben hala sıklıkla bakiyorum bu sayfaya. Bir ara blogspot kapatılmıştı. Internette okuduğum çeşitli yollarla bağlanmaya çalıştım ama beceremedimdi, becerdiğimde de bir şey yoktu. Bu akşam tesadüfen tekrar denedim ve yazını gördüm.
YanıtlaSilGeçenlerde Yalçın facebook'tan mesaj atmış ve oradan yazıştığımız bir zamanda 20 Ocak 2010 tarihli bir mesajdan devam etmiş. Şule Yalçın'ın popo üstü düştüğünü yazmıştı, ben de dalga geçmişim. Zaman ne çabuk geçiyor, 1,5 yıl geçmiş. Yalçın'ın düşüşünü neşeyle yazmıştı. Onu kaybedeceğimiz aklımın ucundan bile geçmemişti. Alp'in sınıfını geçtiğine ve hayatını bir düzene soktuğuna çok sevindim. Kendi dertlerimizle uğraşmaktan anneni de hiç arayamadık, umarım iyidir. İstanbul'a bir geldiğinde beklerim. Buraya cebimi yazmak biraz garip geldi ama Yalçın'da var. Hepinize sevgiler.
Sevgili Alev Abla,
YanıtlaSilInanin bir cok dostunuz gibi bizlerde her firsatta Sule'nin sayfasina bakiyor, onu hep aniyoruz. Esim Rachel ve ben gectigimiz aylarda katildigimiz Kanser Vakfi kosularinda onun ismini de formamizin altina yazdik. Ben kitabimin yeni baskisinda onun ismini de son sayfada andim. Hic suphe yok ki, onu sahsen taniyan ya da tanimayan, ama onunla bir sekilde yolu kesismis her insan Sule'yi unutmuyor, unutmayacak. Zaten onun herkesi gokyuzunden seyrettigini biliyoruz. Kalbimiz kalbinizle...
Alim Erginoglu
www.alimrachel.blogspot.com
Alev'ciğim, zaman zaman bakıyorum,mesajini buruk bir sevinçle okudum.Yaşam böyle bir şey bir tarafda yeni bir düzen öbür tarafda kısır bir döngü.Sen bununla yaşamayı öğreneceksin.Bak etrafında seni seven sana ihtıyacı olanlar için tebessüm et. O güzel yüzüne çok yakışan tebessümü hiç eksik etme. Seni seviyoruz.............
YanıtlaSilCanim Alev Abla,
YanıtlaSilBiraz once Sule Hanim ile faceboktan yaptigimiz son konusmalari okudum. O yazilarin kaybolmamasi ne guzel. Ecmel bey ile kendisinin fotografindan yaptigim dergi kapagina bayilmis onu yazmis bir de yazin dugun yemegi planladiklarini ve dugunde leonard cohenin dance me to the end of love sarkisini calacaklarini yazmis. B unu yazarken o sarkiyi dinliyorum ayni zamanda.Her gecenin bu saatlerinde evde asili fotografi ile karsi karsiya geldikce hala insanin burnu sizlar caninda sahiden fiziksel bi aci hisseder mi. Sesi kulagina gelir mi . Yine de iyi ki blog var fotograflar var, bizi iyilestiren yine O'nun kendisi,butun yuzune sigmayan gulusu, matrak yazilari.
Keske hayatimdaki yerinin nasil tarif edilmez yeri doldurulmaz oldugunu anlatama sansim olsaydi.
Paylaşımlarınızı beğenerek takip etmekteyim . Dell dizüstü tamir olarak bu güzel paylaşımlarınızın devamını bekleriz .
YanıtlaSil