6 Mart

Can Dostlarım, Arkadaşlarım ve Ailem,

Yeni Yaşama ve Sizlere tekrar Merhaba,…..

En zor anlarımda sizlere bu satırları yazabileceğim günleri düşleyerek ve neler yazacağımı düşünerek zihnimi meşgul etmeye çalıştığım çok zamanlar oldu. Şu anda hissettiklerim o kadar çok derin ve bir o kadar da çok ki hangi birini yazayım. Hislerimden mi bahsedeyim yoksa evdeki günlük yaşamım nasıl başladı onu mu anlatayım bilemedim. Alev, -bazılarınızın abla dediği ama doğduğumuzdan beri bizim yalnızca Alev’imiz olan - benden sizlere o kadar güzel detaylı haberler vermiş ki, onunla rekabet edemeyeceğim sanırım. Bazılarınızın önerdiği gibi ya kendi blogunu başlatacak ya da bazı günler ben gene klavyeyi ona bırakacağım anlaşılan.

Şu andaki ruh halim; yalnızca ve yalnızca bu güne gelebildiğim için şükrediyorum. Nefes alıyorum şükrediyorum, yemek yiyebiliyorum şükrediyorum, yürüyüşe sokağa çıkınca şükrediyorum, sohbet edebiliyorum, gülebiliyorum, düşünüyorum, hayal kurabiliyorum, hep şükrediyorum. Çok zor bir dönemi benim de kahramanlarım sayesinde atlatabildiğim ve evde şu yazıyı yazdığım koltukta oturabildiğim için şükrediyorum.

Kahramanlarım mı? Onları sizler de çok iyi tanıyorsunuz artık!

Ve tabiki sizlerin duaları, sevginiz, gönderdiğiniz tüm iyilik dolu enerjileriniz, mesajlarınız ve dileklerinizin sahici gücünün benim bu mücadeleye dayanmamdaki etkisini anlatamam. Bu kadar pozitif etken lehime çalışırken ben pes etmemeliydim.

Hem Alp’le de “işim daha bitmemişti.” Üstelik çok değerli bir sevgiyle birlikte yeni bir hayat beni bekliyordu. Ve ben BAŞARDIM!

Blog yazılarımızın başına artık kaçıncı gün olduğunu yazmak yerine o günün tarihini atmaya karar verdik. Alev’e bunu önerdiğimde “ tabi artık geri sayış bitti, bundan sonraya ileriye saracağız hep” dedi. Evet artık bundan sonra daima daha iyi olarak hayatı sarmaya devam edeceğiz.

Burada evdeki dönem yaklaşık 3 ay sürecek bir dönem. Biraz medikal bilgi vereyim neden kritik olduğunu ve çok dikkatli yaşamamız gerektiğine dair;

Şimdi efendim baş kahramanlarımızdan ağbim Yalçın’ın bolca çıkan kök hücreleri bana nakledilmesi ve 10 da 10 uyum olmasına rağmen benim iliğimin yeni gelen hücreleri red etme ihtimali var. Bu olmasın diye bağışıklık sistemini baskıda tutan ilaçlar veriyorlar ki yeni hücrelere karşı bir reaksiyon olmasın. Ama aynı zamanda az da olsa reaksiyon istiyorlar çünkü olabilecek kötü hücrelere karşı da savunma geliştirmesini bekliyorlar. Dolayısıyla bu önümüzdeki dönem haftada 2-3 kez hastaneye giderek kan sonuçlarına gore bu sistemi yerine oturtmaya çalışıyorlar. Doktorumuz zaten en başında şöyle bir şey demişti: Kök hücre nakli bizim ilk önemli adımımızdır. Ancak hastada başarı sağladık dememiz bağışıklık sisteminin yerine oturduğu ve sürdürebilir olduğunu gördüğümüz zamandır, demişti. Bu dönemde bazı sıkıntılar olabileceğini en önemlisi enfeksiyon kapmamam olduğunu vurguluyorlar.

Size doktor dilinden anlayabildiğim ve çevirebildiğim şekilde anlatmaya çalıştım. Bu hematoloji bilim kolu anlayabildiğim bir şey olamadı maalesef. Bu hastalığın tedavisi çok farklı ve derin bir konu. Her hasta için durum ayrı ve matematik denklemi gibi girdileri alıp farklı bir tedavi metodolojisi de olabiliyor. Yani “ aaa benim kaynımda da var” denen bir bi şiy diiil.

Her gün avuçlar dolusu hap yutuyorum. Her sabah ilk işim ilaçları ayrı gözleri bulunan kutuya düzenlemek. İlaç düzenini hastanede hem doktor hem de hemşire eşliğinde öğretiyorlar. Bizim esprili erkek hemşiremiz Mark bazı ilaçları göstererk bunları 3 gün almazsan ölürsün dedi. Genelde erkek hastalar bir sure sonra “boşver yaaa” dedikleri için uyarmamız gerekiyor dedi. Almam gereken ilaçlar koca bir kutu, günde 3 kez (15 er adet civarı) mideye inmek durumunda. Midem halen çok hassas olduğundan benim için tören gibi oluyor. İlaçlara isim taktım, “şimdi sarıkız sıra sende” diyerek kendi kendime motivasyon yapıyorum.

Günlük yürüyüşlerimi yapıyorum. Doktor günde en az 1 saat dedi. Ben dün 15 dak bugün ise biraz daha uzun yürüyebildim. Kas diye bir şey kalmadığından yeni bebekler gibi yeniden yürümeyi öğrenir gibiyim. Yürüyüş iyi geliyor, en azından yapabilmek beni yüreklendiriyor, moral veriyor.

Canlar, yazmaya devam edeceğim…..

Hepinizi kocaman kucaklıyorum.(Daha öpüşmek yasak!)

Şule